Τι είναι, όμως, αυτό που αποτρέπει τον ασθενή να υποβληθεί σε μια χειρουργική επέμβαση την κατάλληλη χρονική στιγμή; Γιατί δεν πείθεται εύκολα και σπαταλά ποιοτικό χρόνο ζωής ζώντας με τον πόνο; Ίσως, λόγω αντικειμένου, ο φυσικοθεραπευτής είναι ένας σταθμός που για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα συνυπάρχει με τους ασθενείς αυτής της κατηγορίας κι έχει ακούσει πολλούς από τους λόγους και τις αντιρρήσεις που ο ασθενής θα απέφευγε να πει στο γιατρό του.
Η δυσπιστία του ασθενή, που έχει ένδειξη χειρουργείου, αλλά δεν ακολουθεί την προτροπή ή συμβουλή του γιατρού, οφείλεται κυρίως στην αίσθηση ότι «ο γιατρός... βιάζεται, έχει όφελος, δεν με εξέτασε λεπτομερώς, είδε μόνο τις ακτινογραφίες, δεν με ρώτησε πολλά πράγματα για την κατάστασή μου ή δεν μου έδωσε το χρόνο ή την άνεση να τον ρωτήσω για τις πιθανότητες επιτυχίας ή αποτυχίας κ.λ.π.».
Υπάρχει ένας βασικός κανόνας που πρέπει να εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις των χειρουργικών επεμβάσεων για να υπάρχει αξιοπιστία στην απόφαση του χειρουργείου. Ποιος και γιατί αποφασίζει τη χειρουργική επέμβαση;
- Ο ασθενής, όταν πλέον δεν μπορεί να έχει μια ποιοτική και αξιοπρεπή ζωή λόγω του αφόρητου πόνου, οπότε ο ίδιος ζητάει στην ουσία το χειρουργείο.
- Ο γιατρός, εφόσον διαπιστώνει ότι η βλάβη αυτή θέτει σε κίνδυνο ζωτικά όργανα ή μέλη του ασθενούς, οπότε στην ουσία το αναγγέλλει στον ασθενή του.
- Ο φυσικοθεραπευτής απλώς ...περιμένει τη σειρά του.
Το όφελος του φυσικοθεραπευτή, είτε χειρουργηθεί ο ασθενής είτε όχι, είναι περίπου το ίδιο και ίσως μικρότερο στην περίπτωση χειρουργείου. Είναι, όμως, ανεκτίμητο σε μεγέθη αυτοεκτίμησης, νιώθοντας ότι έκανε σωστά τη δουλειά του. Και αυτό σίγουρα το εισπράττει και το εκτιμά ο ασθενής, έστω και ετεροχρονισμένα.
(Πηγή healthview.gr)